Indeks WIG20, grupujący największe spółki na warszawskim parkiecie, wzrósł od początku sierpnia o 9 proc. i wynik ten, chociaż robiący wrażenie, blednie przy wzrostach spółek średnich. Indeks WIG50 zyskał w tym okresie aż 13 proc. Relatywnie najsłabiej w tym okresie wypadały spółki małe, które zyskały nieco ponad 6 proc. WIG250 był jednak na początku sierpnia pod dużo większą presją niż pozostałe indeksy i jeśli liczyć od sierpniowego minimum to wzrost przekracza 10 proc.
Patrząc na to proste zestawienie post factum nasuwa się jasny wniosek, że podejście indeksowe i postawienie na średnie spółki było opłacalne. Z danych z OFE za sierpień wynika, że były one netto stroną podażową na GPW, pozbywając się głównie akcji dużych spółek. Także inwestorzy zagraniczny kupujący koszykowo blue chipy byli w stanie zawieszenia – najpierw przez napięcie na Ukrainie, następnie przez oczekiwanie co do wydźwięku wrześniowego posiedzenia FOMC.
Czy dalej taka strategia może się sprawdzać? Trzeba przede wszystkim spojrzeć na wyceny spółek. Tutaj najlepiej prezentują się firmy małe – WIG250 ma wskaźnik P/E na poziomie ok. 13x, natomiast C/WK blisko 1, czyli średnio małe spółki wyceniane są rynkowo tak samo jak księgowo. Przy spadających stopach procentowych i oczekiwanej hossie to niska wycena. Dyskonto jeśli chodzi o wskaźnik C/Z zatarło się już między spółkami dużymi a średnimi. Małe są względem nich wyceniane z dyskontem rzędu 25 proc. To jednak nie znaczy, że będzie ono natychmiast niwelowane. Może nawet być powiększane, gdyż zakładając napływ kapitału zagranicznego, zyskają w pierwszej kolejności duże spółki.
Średnie jako ciekawa lokata kapitału dla rodzimych funduszy powinny w kolejnych miesiącach dawać jeszcze dobrze zarobić. W przypadku małych spółek należy preferować podejście mocno selekcyjne, gdyż w dużej grupie są niewątpliwie bardzo ciekawe spółki mające świetne perspektywy, ale przed podejściem indeksowym bym przestrzegał – WIG250 powinien być liderem wzrostów w dalszej części hossy, zapewne już w trakcie kolejnego cyklu obniżek stóp procentowych.
Powstaje pytanie, jakie podejście stosować. Indeksowe jest z natury prostsze, ale zwykłemu Kowalskiemu trudno jest zreplikować indeks, na który nie ma dostępnego ETF-u. Wtedy z pomocą może przyjść podejście sektorowe. Zwracam uwagę na dobre perspektywy branży budowlanej, gdzie jednak spółki oceniane najlepiej (Budimex, Erbud) już mocno wzrosły. To może jeszcze nie być koniec, ale nie zdziwiłbym się, gdyby sprzedaż faktów, czyli duża korekta, nastąpiła w perspektywie kilku miesięcy, właśnie wtedy, gdy dane o produkcji budowalno-montażowej będą znacznie lepsze.
Zobacz też: Dokąd zmierza ta hossa?
Obniżki stóp procentowych to z kolei szansa dla deweloperów, jednak na GPW wciąż jest sporo spółek z poważnymi (Orco, Warimpex) oraz mniej poważnymi (GTC) problemami, dlatego należy także być ostrożnym. Pozytywnie można ocenić sektor odzieżowy. Do typowo wzrostowych spółek (LPP, CCC) można dołączyć te, które przeszły udaną restrukturyzację i mają przed sobą jeszcze spory potencjał (Bytom, Monnari).
Poprawiające się otoczenie makro w perspektywie kolejnych lat to może być szansa dla spółek z branży petrochemicznej, mocno przecenionych w III kw. Paradoksalnie, mimo obniżek stóp procentowych negatywnie wpływających na wynik, polskie banki niekoniecznie muszą być kiepską inwestycją ze względu na ich dobre postrzeganie przez inwestorów zagranicznych, bezpieczeństwo oraz umiejętność szybkiego dostosowania oferty do zmieniających się warunków.
